انواع سیستم های اعلام حریق

به طور کلی سیستم های اعلام حریق به ۲ نوع  سیستم اعلام حریق متعارف Conventional  و سیستم اعلام حریق آدرس  پذیر Addressable  تقسیم می شود.

سیستم اعلام حریق کانونشنال یا متعارف
سیستم های متعارف از نوع قدیم ترین سیستم های اعلام حریق است که علی رغم تغییرات کیفی اندک، همچنان جهت تصرف هایی با شرایط خاص مورد استفاده قرار می گیرند . دراین سیستم چندین دتکتور و شستی که یک منطقه از ساختمان را پوشش می دهند در قالب یک مدار (زون) به هم پیوسته به تابلوی کنترل مرکزی متصل می شوند  .

به همین سبب هر مدار نماینده یک منطقه (زون) است. نحوه هم بندی تجهیزات کشف و آشکارسازی (تشخیص) نسبت به تابلوی کنترل مرکزی به صورت شاخه ای و یا به عبارت دیگر شعاعی است. هر تابلوی کنترل مرکزی متعارف می تواند ۱۶،۱۲،۸،۴،۲ و یا مدارهای بیشتری را پشتیبانی کند.

۴ حالت سیستم اعلام حریق متعارف
در شرایط عادی، دتکتورها (کاشف ها یا آشکارسازها) جریان بسیار کمی را از خود عبور می دهند (در حدود ۱۰۰ میکرو آمپر یا کمتر). اما در صورت بروز شرایط حریق و آشکار سازی، جریان عبوری از آنها بنا به نوع تابلوی کنترل مرکزی افزایش یافته و ممکن است تا ۵۰ میلی آمپر برسد.

با افزایش جریان، ممکن است اختلاف پتانسیل کاهش یابد. درحالی که در حالت اتصال کوتاه، اختلاف پتانسیل به صفر خواهد رسید که همین اختلاف، تابلوی کنترل مرکزی را قادر می سازد تا بین حالت هشدار (اعلام) و اتصال کوتاه تمایز قائل شود  .
بطور کلی و صرف نظر از مقدار مشخص جریان، می توان ۴ حالتی که سیستم اعلام حریق متعارف در آن قرار می گیرد را بشرح ذیل خلاصه نمود :

–     حالت عیب: جریان کم یا قطع جریان
–     حالت عادی: جریان در محدوده ای مشخص
–     حالت حریق: جریان زیاد
–     حالت اتصال کوتاه: جریان زیاد غیر عادی
در داخل شستی ها نیز یک مقاومتی ۴۷۰ اهمی با سوییچ سری شده است که مقدار جریان را به هنگام بروز حالت هشدار محدود می کند. این مقاومت امکان می دهد تا تابلوی کنترل مرکزی بتواند بین شرایط هشدار و اتصال کوتاه تمایز قائل شود.

برای تشخیص قطع شدگی یا مدار باز آژیرها نیز – که باید در هر سیستم حداقل دو مدار از آن ها وجود داشته باشد- باید از مقاومت مناسب انتهای خط استفاده شود.